Pandemia rozpowszechniła pracę zdalną, ale w Polsce efekt ten okazał się być umiarkowany – wynika z badania przeprowadzonego przez Polski Instytut Ekonomiczny.

W latach 2007-2019 odsetek pracowników najemnych deklarujących wykonywanie pracy z domu utrzymywał się w naszym kraju na mniej więcej stałym poziomie. Zwykle z domu pracowało 1,3-1,6 proc., a czasami 6,1-6,7 proc. z nich.

W 2020 r. skokowo wzrosła liczba osób zwykle pracujących z domu (do 6,6 proc.), a odsetek czasami pracujących z domu niemal się nie zmienił (6,8 proc.). Łącznie w 2020 r. 13,4 proc. pracowników pracowało całkowicie lub częściowo z domu.

Po pandemii wróciliśmy do biur

Po najostrzejszym okresie pandemii w 2020 r. część pracowników zdalnych wróciła do biur. Zmiana ta następowała sukcesywnie w latach 2021 i 2022. W 2022 r. odsetek osób deklarujących, że zwykle pracują z domu spadł do 2,9 proc. – zmiana była znaczna, ale nadal był to poziom wyższy niż przed pandemią. Z kolei czasami z domu pracowało już tylko 5,8 proc. Zatem łącznie odsetek osób pracujących całkowicie lub częściowo z domu wrócił do poziomu sprzed pandemii – czytamy w tygodniku Polskiego Instytutu Ekonomicznego.

Odsetek osób pracujących z domu jest w Polsce stosunkowo niewielki. W 2022 r. ogółem w UE zwykle pracowało z domu 8,8 proc. pracowników najemnych, a czasami 11,2 proc. Suma ok. 20,0 proc. zwykle lub czasami pracujących z domu w UE to ponad dwukrotnie większa wartość niż dla Polski (8,7 proc.).

Home Office nie dla każdego

Struktura zatrudnienia w naszym kraju może wpływać na brak możliwości wykonywania pracy z domu przez stosunkowo dużą część pracowników. Na podstawie modułu do danych jednostkowych z Badania Aktywności Ekonomicznej Ludności GUS za 2022 r. mogliśmy przybliżyć, jak duży był odsetek pracowników, którzy mogli pracować zdalnie.

Jako kryterium eksperci PIE przyjęli trzy warunki:

• spędzanie większości czasu pracy przy komputerze, tablecie lub smartfonie;
• spędzanie mniej niż połowy czasu pracy na komunikacji ustnej z osobami spoza firmy/organizacji, jak klienci, dostawcy, pacjenci lub uczniowie;
• spędzanie mniej niż połowy czasu pracy na udzielaniu porad, doradztwie, szkoleniu lub nauczaniu innych osób, jak klienci, uczniowie, studenci lub współpracownicy.

Kryteria te stanowią przybliżenie szeroko rozumianego charakteru pracy biurowej. Zgodnie z taką
definicją praca zdalna teoretycznie mogła być możliwa wśród 13,9 proc. pracowników
najemnych.

Wśród osób, które pracują przy komputerze i których praca nie opiera się głównie na komunikacji ustnej np. z klientami lub uczniami, praca zdalna jest bardziej powszechna. Po zawężeniu statystyk wyłącznie do osób, których stanowiska pracy spełniają przedstawione warunki, odsetek zwykle pracujących z domu wynosi 14,1 proc., a czasami 16,6 proc. To oznacza, że prawie co trzeci pracownik biurowy pracuje całkowicie lub częściowo z domu i specyfika pracy tej części osób jest zauważalnie odmienna niż pracujących stacjonarnie.

– czytamy w tygodniku.

MD/źródło: Tygodnik Gospodarczy PIE